De laatste loodjes

Het is weer even geleden dat ik jullie op de hoogte gebracht maaar dat kwam omdat het de afgelopen maand erg druk is geweest. 

Inmiddels is het einde bijna aangebroken en ga ik aanstaande vrijdag al naar huis. De laatste weken zijn echt voorbij gevlogen. Als ik nu terug denk dan lijkt het net alsof ik gisteren ben weggegaan en afscheid moest nemen op het vliegveld. 

De afgelopen 3 weken is er bij de opvang wel het een en ander veranderd. Het jongetje waar ik met behulp van de donaties de ramen voor het huisje van de familie heb gekocht is naar huis gegaan. Zijn oom en tante kwamen hem ophalen bij de opvang en namen hem mee naar huis. Toen hij in de gaten kreeg dat hij weg ging, ging hij hard huilen en wilde hij niet mee. Dat was best moeilijk om te zien. Zeker omdat je weet dat het eigenlijk beter is voor het jongetje dat hij naar zijn familie gaat maar qua omstandigheden zal hij het wel een stuk minder hebben dan bij de opvang. Na een week nam de supervisor contact met de familie op en die vertelden dat hij de eerste dagen erg verdrietig was en aan het huilen maar dat hij nu al vrolijker was en met zijn neefjes en nichtjes aan het spelen was. Dat is dus een goed teken. Ik hoop dat het goed blijft gaan met hem en zijn familie! 

Ondertussen was het toen nog maar twee weken voordat m'n pa en ma kwamen. Wat vloog de tijd toch ineens. Als ik dan bij de opvang was hield ik steeds in mijn achterhoofd dat ik de kinderen over twee weken moest achterlaten. In de tijd dat ik hier ben, raak je aan bepaalde kinderen toch echt gehecht wat het moeilijk maakt om los te laten. De laatste twee weken van mijn stage dus maar veel knuffelen met de kinderen en dat is gelukt ook haha. 

Ook zat ik ondertussen nog 2,5 week alleen in mijn vrijwilligershuis. Roos was naar huis gegaan en op 11 mei kwam Hannah pas. Ik zag daar in het begin best tegenop. Vooral 's avonds ben je dan echt alleen en is er weinig te doen. Gelukkig was het overdag bij de opvang met de nanny's en de ander vrijwilligers wel super leuk en belde ik dan s' avonds vaak met thuis of keek ik een film. 

En toen was het moment aangebroken dat papa en mama naar Tanzania zouden komen! Eindelijk! We hadden geregeld dat onze safarigids mij ophaalde in Tengeru en samen naar het vliegveld reden om ze op te halen. Tanzanianen staan er om bekend dat ze altijd te laat zijn maar onze gids niet hoor die wilde al om 12 uur op het vliegveld zijn terwijl ze eigenlijk pas om 13.00 uur zouden landen. Ook hadden ze nog eens een uur vertraging en het regelen van een visum en wachten op de koffers duurde ook nog een uur. Dus heb ik 3 uur lang op het vliegveld moeten wachten. Maar voor een goed doel!! Eindelijk waren ze dan hier. Zo lang naar uit gekeken en dan is het echt een soort onwerkelijk als ze er dan echt zijn. Een paar traantjes werden wel gelaten door mama en mij haha 

We hadden eerst nog 1,5 dag in Arusha zodat ik de tijd had om ze de stad en de opvang te laten zien voordat we op safari zouden vertrekken. Wat was het leuk om met ze naar de kindjes te gaan. Nog eventjes voor de laatste keer knuffelen en spelen. Vanuit Nederland hadden ze van allerlei speelgoed, puzzels en bellenblaas meegenomen voor de kinderen. Helemaal blij ermee. Die dag was ook het moment dat ik afscheid moest nemen van de opvang.. Dat was wel even een dubbel moment. Ik ben aan de ene kant heel blij dat ik weer naar huis ga maar ik ga die lachende en vrolijke gezichtjes van de kinderen heel erg missen. Ook omdat ik weet dat ik ze waarschijnlijk nooit meer ga zien en niet weet wat er van ze gaat worden. Ik heb wel afgesproken contact te houden met de supervisor dus ik hoop dat zij me af en toe nog eens op de hoogte houdt. 

En jaaa toen was het tijd voor safariiii !! Lake Manyara en Ngorongoro had ik al een keer gezien maar toch zie je elke keer weer andere dieren. En toen op naar de serengeti. Waarvan iedereen zegt dat het zo geweldig is. En nou dat klopt echt! Wat een prachtig park met zoveel mooie dieren. Samen met onze gids Hassan die ons alle mooie plekjes en dieren liet zien was dit echt een onvergetelijke ervaring. Zoals jullie waarschijnlijk ook wel op facebook gezien hebben van de foto's van mama was het echt geweldig. 

Nu ik dit schrijf zit ik heerlijk nog een paar daagjes te genieten op Zanzibar. Vrijdagmiddag vlieg ik weer naar huis en dan zit mijn avontuur erop. Al hoewel ik soms wel eens mijngod waar ben ik aan begonnen had ik het toch niet willen missen. Het tijdelijk wonen in een land als Tanzania laat je echt weer inzien hoe goed we het in Nederland dan hebben. Wat ik absoluut meeneem van deze ervaring is de vriendelijkheid van de mensen hier. Hoe arm iemand hier ook nog is iedereen is zo vrolijk en vriendelijk en wil je altijd helpen. Ze zijn zo blij met wat ze hebben en maken er het beste van, daar kunnen wij als Europeanen echt wat van leren... 

Tanzania is een prachtig land. Qua natuur en qua mensen, maar toch ook zie je erg veel armoede. Ik denk nu dat deze 13 weken hier lang genoeg geweest zijn en ben ik blij dat ik weer fijn terug kan naar Nederland... 

Ik wil iedereen die gedoneerd heeft ook nog even bedanken! In mijn laatste week heb ik het overige bedrag nog uitbesteed aan het kopen van medicijnen zodat de opvang nu een voorraadje heeft waar ze voor een lange tijd mee kunnen doen! Ze waren er echt heel erg blij mee :) 

Tanzania bedankt voor alles! Asante Sana!